REDAKTORZY

Magdalena Popiel – profesor zwyczajny w Katedrze Antropologii Literatury i Badań Kulturowych na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmuje się literaturą w perspektywie estetycznej i antropologicznej oraz komparatystyką kulturową. Autorka książek: Świat artysty. Modernistyczne estetyki tworzenia (2018), Wyspiański. Mitologia nowoczesnego artysty (2007; wyd. 2, poszerzone 2008), Oblicza wzniosłości. Estetyka powieści młodopolskiej (1999), Historia i metafora. O „Żywych kamieniach” Wacława Berenta (1989), współautorka Kulturowej teorii literatury (t. 1 i 2: 2006, 2012). Redaktor naukowy serii „Biblioteka Narodowa” (2005–2009), współtwórca serii „Biblioteka Polska”, prezes Międzynarodowego Stowarzyszenia Studiów Polonistycznych (od 2012), autorka projektu cyfrowego Geopolonistyka, członek Rady Naukowej Instytutu Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk, członek Redakcji „Przestrzeni Teorii” i rady programowej „Biuletynu Polonistycznego”.

Tomasz Bilczewski – profesor nadzwyczajny, kierownik Katedry Międzynarodowych Studiów Polonistycznych i dyrektor Centrum Studiów Humanistycznych na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmuje się komparatystyką, przekładoznawstwem i humanistyką medyczną. Autor książek: Porównanie i przekład. Komparatystyka między tablicą anatoma a laboratorium cyfrowym (2016), Komparatystyka i interpretacja. Nowoczesne badania porównawcze wobec translatologii (2010), Niewspółmierność. Perspektywy nowoczesnej komparatystyki (autorska antologia, 2010). Współautor monografii i antologii Wiek teorii. Sto lat nowoczesnego literaturoznawstwa polskiego (2020). Współredaktor naukowy serii „Hermeneia”. Wykładał i prowadził projekty badawcze na uniwersytetach amerykańskich i europejskich.

Stanley Bill – adiunkt i dyrektor Programu Studiów Polskich na Uniwersytecie w Cambridge. Bada przede wszystkim literaturę i kulturę polską XX wieku, zwłaszcza poetykę ciała, problematykę religii i sekularyzacji, relacje polsko-ukraińskie i postkolonializm. Publikował teksty dotyczące m. in Czesława Miłosza, Brunona Schulza, teorii postkolonialnej, dziedzictwa polskiego romantyzmu w XX wieku oraz problematyki religijnej w powieściach Fiodora Dostojewskiego. Przekładał teksty naukowe i literackie (m.in. prozę Jacka Dukaja i Góry Parnasu Czesława Miłosza). Jest współredaktorem portalu informacyjnego „Notes from Poland”.

AUTORZY ROZDZIAŁÓW

Emiliano Ranocchi skończył rusycystykę i germanistykę na uniwersytecie w Urbino, doktoryzował się z literatury polskiej na Uniwersytecie Rzymskim „La Sapienza”. Osiemnastowiecznik i mitteleuropeista z powołania, od lat zajmuje się Janem Potockim; w trakcie kwerend w Rosji, Polsce i na Ukrainie odnalazł nieznane dotąd rękopisy jego autorstwa: listy, pamiętniki i eseje. W szczególności zbadał pisma geologiczne Potockiego. Odtworzył także jego spotkanie z Goethem i Herderem w Karlsbadzie latem 1785 roku. Od dłuższego czasu zajmuje się także modernizmem, w szczególności twórczością zapomnianego międzywojennego pisarza Jerzego Sosnkowskiego. Zastępca redaktor naczelnej kwartalnika „Autoportret” (www.autoportret.pl).

Andrea Ceccherelli profesor zwyczajny języka i literatury polskiej na Uniwersytecie w Bolonii. Do jego głównych obszarów badawczych należy literatura polska XVI i XVII wieku, a także literatura dwudziestowieczna, polsko-włoskie kontakty literackie, przekład i autoprzekład. Wydał monografię poświęconą Żywotom świętych Piotra Skargi (Od Suriusa do Skargi. Studium porównawcze o „Żywotach świętych”, przeł. Monika Niewójt, Izabelin: „Świat Literacki”, 2003), jest też autorem rozdziałów na temat renesansu i modernizmu publikowanych w Historii literatury polskiej (pod red. Luigiego Marinellego, Wrocław: Ossolineum, 2009) oraz współautorem książki o poezji Wisławy Szymborskiej: Un alfabeto del mondo (wraz z Luigim Marinellim i Marcello Piacentinim, Rzym: Donzelli Editore, 2016). Przekładał współczesną literaturę polską (na przykład utwory Czesława Miłosza, Zbigniewa Herberta, Jana Twardowskiego, niektóre wiersze Wisławy Szymborskiej i Adama Zagajewskiego), wydał również przekład biografii Szymborskiej pióra Anny Bikont i Joanny Szczęsnej Pamiątkowe rupiecie oraz tomu wspomnień Nic zwyczajnego, napisanego przez Michała Rusinka, osobistego sekretarza poetki.

Charles Zaremba (ur. w 1959 roku we Francji), profesor, polonista, slawista, tłumacz. Wykłada na Université d’Aix-Marseille. Jest autorem francuskich przekładów między innymi Rozmowy mistrza Polikarpa ze śmiercią i Pamiętnika janczara oraz gramatyki historycznej języka polskiego (Paryż: Institut d’études slaves, 2008). Tłumaczy na język francuski prozę polską (między innymi niektóre powieści Andrzeja Stasiuka, Magdaleny Tulli, Marka Hłaski).

Luigi Marinelli, profesor zwyczajny, od 1994 roku kierownik Katedry Polonistyki, od 2016 roku prodziekan, a od roku 2019 dyrektor Departamentu Studiów Europejskich, Amerykańskich i Interkulturowych na wydziale „Lettere e Filosofia” Uniwersytetu Rzymskiego „La Sapienza”. Jest doktorem honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego, członkiem zagranicznym Polskiej Akademii Nauk i Polskiej Akademii Umiejętności, członkiem honorowym Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza oraz członkiem Accademia Ambrosiana w Mediolanie. W 2007 roku otrzymał złoty medal „Gloria Artis”, a w 2014 roku Krzyż Oficerski Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej za zasługi dla polskiej kultury i nauki. Opublikował około dwustu rozpraw w różnych językach o tematyce polonistycznej, komparatystycznej i teoretycznoliterackiej. Pod jego redakcją ukazała się we Włoszech najnowsza Historia literatury polskiej (Torino: Einaudi, 2004; wyd. pol. Wrocław: Ossolineum, 2009), a wraz z Agnieszką Stryjecką wydał podręcznik języka polskiego: Corso di lingua polacca, Milano: Hoepli, 2014. Jest członkiem rad naukowych i komitetów redakcyjnych kilku ważnych polskich czasopism polonistycznych i filologiczno-kulturowych, a także tłumaczem (między innymi dzieł Ignacego Krasickiego, Marii Wirtemberskiej, Aleksandra Wata, Tadeusza Kantora, Czesława Miłosza i innych).

Bożena Shallcross – profesorpolskiego i polsko-żydowskiegokulturoznawstwa na Wydziale Języków i Literatur Słowiańskich Uniwersytetu Chicagowskiego; eseistka, tłumaczka i krytyk sztuki. Ma w swym dorobku liczne monografie, redagowane tomy oraz artykuły, w których bada rozmaite pojęcia odnoszące się do fundamentalnego niegdyś podziału na podmiot patrzący i przedmiotową sferę literatury, sztuk wizualnych oraz świata zjawisk. Jej poszukiwania naukowe wiodły od zainteresowań późną fazą polskiej poezji symbolistycznej i dokonujących się w niej ekfrastycznych przewartościowań zachodnioeuropejskich sztuk wizualnych do późnomodernistycznej destabilizacji podziału na podmiot poetycki i przedmiot artystyczny, zgłębianej z perspektywy doświadczenia (post)wzniosłości. Ostatnio zajmowała się umiejscowieniem dualizmu podmiotowo-przedmiotowego w radykalnie odmiennym kontekście zagłady, by ujawnić chwiejną ontologię banalnych, codziennych rzeczy, nadwyrężoną przez skrajność ludobójstwa.

Rolf Fieguth, rusycysta i polonista o zainteresowaniach historycznoliterackich, teoretycznych i komparatystycznych, emerytowany profesor zwyczajny. Po habilitacji w Konstancji (1977) nauczał na uniwersytetach w Amsterdamie, Berlinie Zachodnim, a najdłużej w szwajcarskim Fryburgu (1983–2007). Doktor honoris causa Uniwersytetu Opolskiego (2012) i Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu (2017). Wydał po polsku dwa zbiory artykułów oraz trzy monografie: o Adamie Mickiewiczu; o Quidamie Cypriana Norwida; o Franciszku Dionizym Kniaźninie; czwarta, dotycząca wybranych aspektów poezji Czesława Miłosza, wkrótce się ukaże. Jest też tłumaczem z literatury polskiej (Witold Gombrowicz, Cyprian Norwid i innych), rosyjskiej (Josif Brodski) i – wraz z Hildą Fieguth – z literatury francuskojęzycznej (Corinna Bille, Maurice Chappaz i innych).

François Rosset – profesor zwyczajny literatury francuskiej na Uniwersytecie w Lozannie. Jest autorem ponad dwustu pięćdziesięciu publikacji dotyczących głównie europejskiej kultury literackiej, szwajcarskiego oświecenia, francuskojęzycznej formy powieściowej, zagadnień fikcji w XVIII wieku, imagologii. Wspólnie z Dominikiem Triairem opublikował pierwsze wydanie naukowe dzieł Jana Potockiego (2004–2006) oraz biografię tego autora (2004). Jego ostatnie znaczące publikacje to Dictionnaire critique de l’utopie au temps des Lumières (Genève: Georg, 2016 – wraz z Bronisławem Baczką i Michelem Porretem) oraz L’enclos des Lumières. Essai sur la culture littéraire en Suisse romande au XVIIIe siècle (Genève: Georg, 2017). Tłumaczył także dzieła autorów polskich na język francuski.

Kris Van Heuckelom (ur. 1976),profesorkulturoznawstwai polonistyki na Katolickim Uniwersytecie Lowańskim. Wsród jego zainteresowań naukowych znajdują się nowoczesna literatura polska, przekładoznawstwo, studia nad migracjami i pamięcią, kultura wizualna i kino europejskie. Opublikował między innymi „Patrzeć w promień od ziemi odbity”. Wizualność w poezji Czesława Miłosza (Warszawa: Instytut Badań Literackich, 2004), Polish Migrants in European Film 1918–2017 (New York, London: Palgrave Macmillan, 2019). Zredagował tomy (Un)masking Bruno Schulz: New Combinations, Further Fragmentations, Ultimate Reintegrations (Amsterdam: Rodopi, 2009; z Dieterem De Bruynem) i European Cinema after the Wall. Screening East-West Mobility (Lanham: Rowman & Littlefield, 2014; z Leen Engelen). Wspólnie z Dieterem De Bruynem i Carlem De Stryckerem wydał komparatystyczny tom Van Eeden tot heden: literaire dwarsverbanden tussen Midden-Europa en de Lage Landen (Gent: Academia Press, 2013). Opublikował także rozdziały w zbiorach Polish Literature in Transformation (red. Ursula Philips przy współpracy z Knutem Andreasem Grimstadem i Krisem Van Heuckelomem, Münster: LIT Verlag, 2013) oraz Being Poland. A New History of Polish Literature and Culture Since 1918 (eds. Tamara Trojanowska, Joanna Niżyńska, Przemysław Czapliński, we współpracy z Agnieszką Polakowską, Toronto: University of Toronto Press, 2018).

Brigita Speičytė,profesor w Departamencie Literatury Litewskiej na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Wileńskiego. Badaczka wielojęzycznej literatury litewskiej XIX wieku, autorka dwóch monografii Poetinės kultūros formos: LDK palikimas XIX amžiaus Lietuvos literatūroje (Poetyka kultury: Dziedzictwo Wielkiego Księstwa Litewskiego w Literaturze XIX wieku, 2004), Anapus ribos: Maironis ir istorinė Lietuva (Poza granicę: Maironis i Litwa Historyczna,2012), redaktorka Lietuvos literatūros antologija: Šviečiamasis klasicizmas, preromantizmas, 1795–1831 (Antologia literatury litewskiej: klasycyzm i preromantyzm 1795–1831, t. 1–2, 2016).

Henryk Siewierski, profesor w Departamencie Teorii Literatury i Literatur Universidade de Brasilia (UnB), stopień doktora nauk humanistycznych uzyskał w Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Opublikował między innymi Spotkanie narodów (Paryż: Institut Littéraire, 1984), História da literatura polonesa (Brasilia: Editora UnB, 2000), Outra língua (Cotia: Ateliê Editorial, 2007), Raj nie do utracenia. Amazońskie Silva rerum (Kraków: Universitas, 2007), Architektura słowa i inne szkice o Norwidzie (Kraków, Universitas, 2012), Szkice brazylijskie (Warszawa: Biblioteka Iberyjska, 2016). Przetłumaczył na język portugalski utwory Brunona Schulza, Czesława Miłosza, Zbigniewa Herberta, Leszka Kołakowskiego, Bronisława Geremka, Andrzeja Szczypiorskiego, Stanisława Lema.

Michał Mrugalski, profesor wizytujący w Instytucie Slawistyki Uniwersytu Humboldtów w Berlinie, docent prywatny na Uniwersytecie w Tybindze. Otrzymał doktorat w 2005 roku na Uniwersytecie Warszawskim, a habilitację w 2017 roku w Tybindze (venia legendi: komparatystyka i slawistyka). Pracował też w Bazylei i Lipsku. Zainteresowania naukowe: związki między literaturą a innymi sztukami; transkulturowa historia estetyki i teorii literatury (zwłaszcza koncepcji rosyjskich, polskich, czeskich, niemieckich, francuskich i angielskich); literacka i kulturowa historia Rosji i Polski z nieustannym odniesieniem do Niemiec i naciskiem na romantyzm i awangardę; narratologia; kognitywistyka drugiej generacji, humanistyka cyfrowa.

Monika Woźniak – ukończyła polonistykę na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i italianistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, z którym związana była przez wiele lat. Obecnie jest profesorem języka i literatury polskiej na Uniwersytecie Rzymskim „La Sapienza”. Interesuje się teorią i praktyką przekładu literackiego i audiowizualnego, a także literaturą dziecięcą i polsko-włoskimi związkami literackimi. Autorka ponad stu publikacji w czasopismach i tomach zbiorowych; współautorka monografii Przekłady w systemie małych literatur. O włosko-polskich i polsko-włoskich tłumaczeniach dla dzieci i młodzieży (Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2014) oraz tomów bibliografii przekładów literatury włoskiej na język polski: Od Dantego do Daria Fo (Kraków: Collegium Collumbinum, 2007) i Od Boccaccia do Eco (Kraków: Collegium Collumbinum, 2011; oba tomy wsólnie z Jadwigą Miszalską, Moniką Gurgul, Moniką Surmą). Od wielu lat zajmuje się działalnością przekładową: tłumaczyła na język polski między innymi utwory Alberta Moravii, Oriany Fallaci, Umberta Eco i Andrei Camilleriego, a na język włoski wiersze Jana Brzechwy i Juliana Tuwima.

Jens Herlth, profesor slawistyki na uniwersytecie w szwajcarskim Fryburgu. Jego zainteresowania badawcze obejmują intelektualną historię Polski, poezję rosyjską XIX–XXI wieku, twórczość Fiodora Dostojewskiego i Stanisława Brzozowskiego. Wśród jego ostatnich publikacji znajdują się tomy Models of Personal Conversion in Russian Cultural History of the 19^th and 20^th Centuries (Bern, Berlin: Peter Lang, 2015, red. z Christianem Zehnderem) oraz Stanislaw Brzozowski and the Migration of Ideas: Transnational Perspectives on the Intellectual Field in Twentieth-Century Poland and Beyond (Bielefeld: Transcript, 2019, red. z Edwardem Świderskim). Obecnie pracuje nad projektem dotyczącym związków literatury z naukami społecznymi w Polsce około roku 1900.

Katia Vandenborre, literaturoznawczyni, absolwentka slawistyki na Wolnym Uniwersystecie w Brukseli (ULB), podwójny doktorat uzyskała na ULB i Uniwersytecie Warszawskim. Pracownik naukowy FNRS i wykładowca na ULB w latach 2013–2017. Stypendysta BAEF na Uniwersytecie Nowojorskim (2014–2015). W roku 2018 zatrudniona jako adiunkt na Uniwersytecie w Białymstoku (specjalista w zakresie literaturoznawstwa krajów francuskiego obszaru językowego). Od 2018 roku współpracownik naukowy na Uniwersytecie Świętego Ludwika w Brukseli. Zainteresowania badawcze: literatura polska XX wieku, literatura frankofońska, baśń literacka, kulturowe związki polsko-belgijskie, wpływ Maurice’a Maeterlincka na literaturę polską, transfery kulturowe w Europie, literatura dla dzieci i młodzieży, projekt wydawniczy Mortkowicza, polska szkoła reportażu, filmowa adaptacja polskich utworów literackich.

Ariko Kato doktorat zinterdyscyplinarnego kulturoznawstwa uzyskałana Uniwersytecie Tokijskim za rozprawę poświęconą prozie i twórczości Brunona Schulza. Od roku 2014 profesor na Nagoya University of Foreign Studies. Jej zainteresowania badawcze obejmują zjawiska ruchu awangardowego w przedwojennej Polsce (zwłaszcza we Lwowie) oraz kwestię pamięci zagłady i drugiej wojny światowej. Wśród najważniejszych publikacji znajdują się: Bruno Schulz: od oczu do rąk (Tokyo, 2012, w języku japońskim), Nieznana wersja Palę Paryż Brunona Jasieńskiego (w: Polonistyka na początku XXI wieku, red. Marcin Maciołek, Jolanta Tambor, t. 1, Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, 2018) oraz Recepcja Holokaustu w Japonii w perspektywie porównawczej: Auschwitz–Nankin–Hiroszima („Zagłada Żydów” 2018, nr 13). Od roku 2012 jest członkiem rady redakcyjnej „Schulz/Forum”. Przetłumaczyła na japoński Medaliony Zofii Nałkowskiej i Akacje kwitną Debory Vogel.

Michał Paweł Markowski, the Hejna Family Chair in Polish Language and Literature oraz szef Wydziału Studiów Polskich, Rosyjskich i Litewskich na University of Illinois at Chicago. Profesor wizytujący na Uniwersytecie Jagiellońskim. Autor i redaktor ponad dwudziestu książek z dziedziny filozofii, teorii literatury i literatury nowoczesnej. Laureat nagrody im. Kościelskich (2000) oraz nagrody im. Kazimierza Wyki za całość dorobku krytycznego i eseistycznego (2011). W 2016 uhonorowany nagrodą The American Association of Teachers of Slavic and East European Languages za wybitny wkład do badań naukowych. Dyrektor artystyczny Międzynarodowego Festiwalu Literatury im. Josepha Conrada.

Stanley Bill, adiunkt i dyrektor Programu Studiów Polskich na Uniwersytecie w Cambridge. Bada przede wszystkim literaturę i kulturę polską XX wieku, ze szczególnym naciskiem na poetykę ciała, religię i sekularyzację, relacje polsko-ukraińskie oraz teorię postkolonialną w kontekście historii kultury i polityki polskiej. Publikował teksty dotyczące między innymi twórczości Czesława Miłosza, Brunona Schulza, teorii postkolonialnej, dziedzictwa polskiego romantyzmu w XX wieku oraz problematyki religijnej w powieściach Fiodora Dostojewskiego. Jest współredaktorem portalu informacyjnego „Notes from Poland”.

Ursula Phillips, historyk literatury i tłumaczka. Specjalizuje się w badaniach nad twórczością pisarek polskich XIX i XX wieku, ma w swoim dorobku liczne prace poświęcone Narcyzie Żmichowskiej, Elizie Orzeszkowej i Zofii Nałkowskej, ostatnio publikowane w „The Polish Review”,„Thornfield Review”i Asymptote, The Literary Encyclopedia (dostępna online), jak również w tomach zbiorowych. Redaktorka książki Polish Literature in Transformation (red. Ursula Philips przy współpracy z Knutem Andreasem Grimstadem i Krisem Van Heuckelomem, Münster: LIT Verlag, 2013), współredaktorka (wraz z Urszulą Chowaniec) Women’s Voices and Feminism in Polish Cultural Memory (Newcastle upon Tyne: Cambridge Scholars, 2012). Oprócz Granicy Nałkowskiejtłumaczyła między innymi Malwinę, czyli domyślność serca Marii Wirtemberskej, Pogankę Narcyzy Żmichowskiej oraz Choucas,książkę Nałkowskiej, za którą otrzymała Found in Translation Award w roku 2015. Jej ostatnim przekładem jest praca Grzegorza Niziołka Polski teatr Zagłady (2019). Zajmuje stanowisko Honorary Research Associate w School of Slavonic and East European Studies, University College London.

Knut Andreas Grimstad, profesor, kierownik studiów polskich na Wydziale Literatury, Badań Regionalnych i Języków Europejskich Uniwersytetu w Oslo. Jest również profesorem zwyczajnym zajmującym się kulturą rosyjską na Wydziale Języka i Kultury Uniwersytetu w Tromsø. Wśród jego zainteresowań badawczych znajduje się literatura polska i rosyjska, relacje polsko-żydowskie po roku 1918, współczesny dramat polski oraz przekładoznawstwo o profilu literaturoznawczym. Wybrane publikacje: What Jews Meant to Gombrowicz, or: Philo-Semitism as a Strategy for Identity Formation, w „Slavonic and East European Review” 2017 (Vol. 95, Issue 4); Styling Russia: Multiculture in the Prose of Nikolai Leskov, w „Slavica Bergensia” 2007, Vol. 7; Gender and Sexuality in Ethical Context: Ten Essays on Polish Prose (ed. Ursula Phillips, „Slavica Bergensia” 2005, Vol. 5).

Bożena Karwowska,profesor na Wydziale Studiów Europy Środkowej, Wschodniej i Północnej, University of British Columbia w Vancouver. Jej zainteresowania badawcze obejmują zagadnienia związane z czytelnikiem i recepcją literacką, teoriami feministycznymi oraz literacką reprezentacją zagłady. Autorka książek: Recepcja krytyczna Czesława Miłosza i Josifa Brodskiego w krajach anglojęzycznych (Warszawa: Wydawnictwo IBL, 2000); Ciało. Seksualność. Obozy zagład, y (Kraków: Universitas2009), Druga płeć na wygnaniu. Doświadczenie migracyjne w opowieści powojennych pisarek polskich (Kraków: Universitas, 2013) oraz Kobieta – Historia – Literatura (Warszawa: IBL, 2016). Od 2014 roku we współpracy z Muzeum Auschwitz Birkenau prowadzi seminarium „Świadectwa Zagłady”, którego efektem jest tom The More I Know, The Less I Understand (współred. Anja Nowak). Publikuje między innymi w „Tekstach Drugich”, „Canadian Slavonic Papers”, „Przeglądzie Humanistycznym” i „Ruchu Literackim”.

Maria Delaperrière, profesor, badaczka literatury i kultury XIX i XX wieku, komparatystka. Przez wiele lat kierowała Wydziałem Polonistyki oraz Ośrodkiem Badań nad Europą Środkową w Narodowym Instytucie Języków i Kultur Orientalnych w Paryżu (Institut national des langues et civilisations orientales). Doktor honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego i Uniwersytetu Śląskiego. Jest autorką książek: Les avant-gardes polonaises et la poésie européenne (Paris: Institute d’études slaves, 1991); Panorama de la littérature polonaise des origines à 1822 (we współpracy z Franciszkiem Ziejką, Paris: Institute d’études slaves, 1992); Dialog z dystansu (Kraków: Universitas, 1998); Polskie awangardy a poezja europejska (przeł. Adam Dziadek, Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, 2004); Pod znakiem antynomii (Kraków: Universitas, 2006); La littérature polonaise à l’épreuve de la modernité (Paris: Institute d’études slaves, 2008); Literatura polska w interakcjach. Szkice porównawcze z literatury i kultury (Warszawa: „Neriton”, 2010). Pod jej redakcją ukazało się ponad trzydzieści tomów poświęconych literaturze polskiej i środkowoeuropejskiej.

Tomas Venclova, absolwent Uniwersytetu Wileńskiego i seminarium semiotycznego Jurija Łotmana w Tartu, lituanista i slawista. Badacz literatury rosyjskiej (między innymi dzieł Wiaczesława Iwanowa, Borysa Pasternaka, Anny Achmatowej, Mariny Cwietajewej, Osipa Mandelsztama, Josifa Brodskiego) i polskiej (między innymi autor monografii o Aleksandrze Wacie: Aleksander Wat, Life and Art of an Iconoclast, New Haven: Yale University Press, 1996; wyd. pol. Aleksander Wat. Obrazoburca, przeł. Jan Goślicki, Kraków, 1997), tłumacz literatury pięknej na język litewski – głównie poezji rosyjskiej, polskiej (między innymi Czesława Miłosza, Zbigniewa Herberta, Wisławy Szymborskiej) i anglosaskiej. Jeden z najwybitniejszych poetów współczesnych (Visi eilėraščiai 1956–2010, Vilnius, Lietuvių literatūros ir tautosakos institutas, 2010; najobszerniejszy polski wybór: Rozmowa w zimie, przeł. Czesław Miłosz, Wiktor Woroszylski, Stanisław Barańczak, przedm. Josif Brodski, Warszawa: „Zeszyty Literackie”, 2001). Publicysta (po polsku ukazały się między innymi: Kształty nadziei, Warszawa: Niezależna Oficyna Wydawnicza, 1995; Eseje. Publicystyka, Sejny: Pogranicze 2001), badacz historii kultury Wilna (po polsku między innymi: Wilno. Przewodnik biograficzny, przeł. Beata Piasecka, Warszawa: PIW, 2012). Doktor honoris causa kilku uniwersytetów, w tym Uniwersytetu Jagiellońskiego (2000), odznaczony między innymi Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej, laureat nagród literackich (między innymi nagrody im. Petrarki) i społeczno-kulturalnych (między innymi nagroda Jana Nowaka-Jeziorańskiego i nagroda „Rzeczypospolitej” im. Jerzego Giedroycia).

Leonard Neuger (ur. w 1947 roku w Krakowie), historyk literatury i tłumacz. W latach 1965–1971 studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W 1978 roku uzyskał doktorat na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, a w roku 1993 habilitację na Uniwersytecie Sztokholmskim. Pracownik naukowy Instytutu Literatury i Kultury Polskiej Uniwersytetu Śląskiego (1974–1982), następnie pracownik naukowy (docent od 1993 roku) Instytutu Slawistyki Uniwersytetu Sztokholmskiego. Od 1995 roku profesor języka i literatury polskiej. W roku 2003 został dyrektorem Instytutu Slawistyki Uniwersytetu Sztokholmskiego. W okresie wydarzeń marcowych za próbę założenia organizacji studenckiej został aresztowany i więziony przez pięć miesięcy. Jeden z założycieli Solidarności na Uniwersytecie Śląskim. W grudniu 1981 internowany i więziony do czerwca roku 1982. Jest autorem ponad dwustu prac naukowych, krytycznych, eseistycznych na tematy związane z polską literaturą współczesną i teorią przekładu. Współpracownik i korespondent czasopism emigracyjnych oraz Szwedzkiego Radia i BBC. Tłumaczył z języka szwedzkiego między innymi dzieła Tomasa Tranströmera, Carla Michaela Bellmana, Erika Johana Stagneliusa, Rity Tornborg, Harry’ego Martinsona,Katariny Frostenson. Autor tomów: Pomysły do interpretacji. Studia i szkice o literaturze polskiej (Kraków: Oficyna Literacka, 1997) oraz Z perspektywy tłumacza. Szkice o literaturze szwedzkiej (Kraków: Oficyna Literacka, 1996), Ćwiczenia z wrażliwości. Duże i małe szkice literackie (Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, 2006), Wierutne bajki dla dorosłych dzieci (Budapeszt, Syrakuzy, Kraków: Austeria, 2018). Publikuje między innymi w „Dekadzie Literackiej”, „Tekstach Drugich”, „Zeszytach Literackich”, „Signum” i „Lyrikvännen”. Laureat Svenska Akademiens Översättarpris (1989); Svensk-Polsk Samfundets Pris (1991); Författarfondens Premium (1992) oraz literackiej nagrody „Zapadu” (1995). Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej (1993) i Krzyżem Komandorskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej (2004). Członek Związku Pisarzy Szwedzkich, Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, Towarzystwa Bellmanowskiego w Szwecji i Stowarzyszenia Slawistów Szwedzkich.

Wiktor Jaźniewicz (ros. Виктор Язневич, ur. w 1957 roku), doktor nauk technicznych, a od 1999 roku tłumacz i monografista twórczości Stanisława Lema na język rosyjski (przełożył między innymi: Bomba megabitowa, Tajemnica chińskiego pokoju, Okamgnienie, Tako rzecze… Lem, Mój pogląd na literaturę, Sex Wars, DyLEMaty, Lata czterdzieste). Autor ponad czterdziestu artykułów o twórczości pisarza opublikowanych na Białorusi, Ukrainie, w Polsce, Rosji, Bułgarii, Izraelu oraz Wielkiej Brytanii. Mieszka w Mińsku na Białorusi.

Joanna Niżyńska, profesor literatury i kultury polskiej na Wydziale Języków i Kultur Słowiańskich i Wschodnioeuropejskich na Indiana University w Bloomington (USA), gdzie kieruje również Polish Studies Center. Absolwentka filologii klasycznej na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, doktoryzowała się z literatury porównawczej na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles (UCLA), a od 2004 do 2013 roku wykładała literaturę i kulturę polską na wydziale slawistyki Uniwersytetu Harvarda. Jej kultywowane od wielu lat zainteresowania zagadnieniami traumy, płci kulturowej oraz badaniami nad pamięcią znalazły odzwierciedlenie w książkach: The Kingdom of Insignificance: Miron Białoszewski and the Quotidian, the Traumatic, and the Queer (Evanston: Northwestern University Press, 2013; Królestwo małoznaczącości: Miron Białoszewski a trauma, codzienność i queer, Kraków: Universitas, 2018); German-Polish Postmemorial Relations: In Search of a Livable Past (red. wraz z Kristin Kopp, New York: Palgrave Macmillan, 2012). Współredagowała również Being Poland: A New History of Polish Literature and Culture since 1918 (razem z Tamarą Trojanowską i Przemysławem Czaplińskim; Toronto: University of Toronto Press, 2018). Publikowała artykuły w „Comparative Literature”, „Slavic Review” i „East European Politics and Societies”.

Tamara Trojanowska, profesor na Uniwersytecie w Toronto. Jej badania koncentrują się obecnie na punktach przecięcia dramatu i teatru z historią i myślą religijną, z naciskiem na kwestie transgresji. Jej ostatnia książka A New History of Polish Literature and Culture since 1918 (Toronto: University of Toronto Press, 2018), wspóredagowana z Joanną Niżyńską i Przemysławem Czaplińskim, zawiera sześćdziesiąt autorskich esejów, w tym jej własną obszerną analizę transgresywnych praktyk w dramacie i teatrze (Delectatio furiosa, or the Modes of Cultural Transgression). Ostatnio opublikowała także rozdział poświęcony temu zagadnieniu w książce The Theatre of Tadeusz Kantor (eds. Magda Romanska, Cathleen Cioffi, Evanston: Northwestern University Press, w druku). Jej prace poświęcone temu, co dramatyczne i święte, zaowocowały nowym wyborem i wprowadzeniem do dramatów Romana Brandstaettera (Dzień gniewu. Dramaty, Warszawa: Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk, 2016).

Giovanna Tomassucci, profesor języka polskiego i literatury polskiej na Uniwersytecie w Pizie. W 1987 roku obroniła pracę doktorską poświęconą poezji polskiego baroku. Jej publikacje dotyczyły polskiego renesansu, baroku, romantyzmu, literatury współczesnej oraz polsko-włoskich relacji kulturowych. Tłumaczyła na włoski polskich prozaików i poetów (między innymi: Anatola Sterna, Juliana Tuwima, Kazimierza Brandysa, Tadeusza Borowskiego i Hannę Krall). Jej ostatnie badania koncentrują się na dwudziestowiecznej poezji polskiej oraz relacjach łączących tradycję żydowską z dwudziestowieczną kulturą polską. Jest członkiem rady redakcyjnej „Pl.it. Rassegna di argomenti polacchi” oraz „Przestrzeni Teorii”.

Irina Adelgejm, doktor habilitowany Instytutu Słowianoznawstwa Rosyjskiej Akademii Nauk w Moskwie, polonistka, autorka monografii Polskaja proza mieżwojennogo dwadcatiletija: mieżdu Zapadom i Rossijej. Fienomien psichologiczeskogo jazyka (Moskwa, 2000), Poetika ‘promieżutka’: mołodaja polskaja proza posle 1989 goda (Moskwa, 2005), Psichologija poetiki. Autopsichotierapiewticzeskije funkcii chudożestwiennogo tieksta (na matieriale polskoj prozy 1990–2010-ch gg.) (Moskwa, 2018) i artykułów o literaturze polskiej, głównie XX i XXI wieku. Tłumaczka literatury polskiej (dzieł Gustawa Herlinga-Grudzińskiego, Tadeusza Różewicza, Magdaleny Tulli, Pawła Huellego, Andrzeja Stasiuka, Olgi Tokarczuk, Ewy Kuryluk, Marka Bieńczyka, Hanny Krall, Janusza Korczaka, Józefa Hena, Mariusza Wilka, Wojciecha Tochmana, Kazimierza Moczarskiego, Krzysztofa Kieślowskiego i innych).

Wu Lan ur. w Pekinie, profesor. Studia magisterskie w zakresie polonistyki ukończyła na Uniwersytecie Warszawskim. Doktorat poświęcony twórczości Stefana Żeromskiego obroniła na Pekińskim Uniwersytecie Języków Obcych, następnie otrzymała tytuł profesora nauk humanistycznych. Obecnie zatrudniona w Pracowni Sinologii Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Gdańskiego. Autorka publikacji na temat literatury polskiej i stosunków kulturalnych polsko-chińskich. Przełożyła na język chiński utwory Ryszarda Kapuścińskiego (Podróże z Herodotem, Cesarz, Imperium) i Czesława Miłosza (Zniewolony umysł),listy Brunona Schulza, autobiografię Andrzeja Wajdy, a także książki Rzeź Woli. Zbrodnia nierozliczona Piotra Gursztyna. Tłumaczyła zarówno dialogi polskich filmów fabularnych i seriali telewizyjnych (Pan Tadeusz, Stawka większa niż życie, Przedwiośnie), jak i wiele książek dla dzieci (w tym Przygody Koziołka Matołka). Pasjonuje się zwłaszcza literaturą i kulturą polską związaną z tradycją Kresów. W 2010 roku uhonorowana odznaczeniem „Zasłużony dla Kultury Polskiej”.

Clare Cavanagh, profesor literatur słowiańskich i komparatystyki (Frances Hooper Professor and of Arts and Humanities) na Uniwersytecie Northwestern. Jej książka Lyric Poetry and Modern Politics: Russia, Poland, and the West otrzymała the National Book Critics Circle Award w dziedzinie literaturoznawstwa za rok 2011. W roku 2018 uhonorowana American Academy of Arts and Letters Award in Literature oraz nagrodą ZAIKS-u za liczne tomy przekładów poezji polskiej, w tym Wisławy Szymborskiej, Adama Zagajewskiego i Ryszarda Krynickiego. Niedawno wybrano ją do American Academy of Arts and Sciences. Obecnie pracuje nad autoryzowaną biografią Czesława Miłosza.