poezja świecka w języku polskim rozwija się dopiero w XV wieku i charakteryzuje się większą różnorodnością niż poezja religijna, utrzymując głębszy związek z aktualnymi wydarzeniami politycznymi i przemianami obyczajowymi. Przeważa w niej tematyka dydaktyczna, jak w przypadku Wiersza o zachowaniu się przy stole, stanowiącego rodzaj poradnika, przypisywanego Przecławowi Słocie. W Akademii Krakowskiej (1364, dziś Uniwersytet Jagielloński) kwitnie twórczość żaków, piszących erotyki, listy i pieśni miłosne. Spośród utworów „zaangażowanych” warto wymienić Wiersz o zabiciu Andrzeja Tęczyńskiego, kasztelana zamordowanego przez krakowskich mieszczan. Ma on charakter pamfletu o wyraźnym nastawieniu antymieszczańskim. Z krytyką Kościoła wiąże się Pieśń o Wiklefie Jędrzeja Gałki z Dobczyna, magistra z Krakowa, zwolennika ruchu husyckiego.