wiersz sylabiczny – powstały w okresie renesansu za sprawą Jana Kochanowskiego upowszechnił się jako klasyczny system metryczny polskiej poezji. Pojawiał się we wszystkich epokach literackich i pozostaje w użyciu aż po dzień dzisiejszy. Charakteryzuje się stałą liczbą sylab w poszczególnych wersach (izosylabizm), przedziałem międzywersowym, czyli średniówką, dzielącą wersy na dwa hemistychy (półwersy), a także akcentem paroksytonicznym w klauzuli każdego wersu. W epoce Kochanowskiego zastąpił sylabizm względny poezji średniowiecznej i wczesnorenesansowej. Wraz z nim upowszechniły się dwa, marginalne dotąd, formanty: jedenastozgłoskowiec (ze średniówką po piątej sylabie: 5 + 6) i trzynastozgłoskowiec (ze średniówką po siódmej sylabie: 7 + 6).

Patrz rozdział II