Fraszka – gatunek poetycki zbliżony do epigramatu. Nazwa pochodzi od metaforycznego znaczenia włoskiego słowa „frasca”, dosłownie oznaczającego „gałązkę”, a metaforycznie „drobiazg, bagatelę”. We Włoszech termin ten nigdy nie zaistniał w sensie literackim. Fraszka to termin wprowadzony przez Kochanowskiego, znaczeniowo bliski „nugae” Katullusa. Po wydaniu Fraszek (1584) termin zaczął wskazywać krótką kompozycję poetycką, zwykle żartobliwą i błyskotliwą, lecz także przewrotnie poważną, łączącą motywy wanitatywne z horacjańską zasadą carpe diem. Zajmujące anegdoty, frywolne historyjki, wiersze miłosne, przekłady Antologii greckiej i Marcjalisa przeplatają się we Fraszkach z epitafiami i spostrzeżeniami o ludzkim przemijaniu. Wśród różnorodnych form warto zwrócić uwagę na palindromy Kochanowskiego (czyli wersy, które można czytać wspak), a także trzy sonety, pierwsze, jakie kiedykolwiek napisano w języku polskim.

Patrz rozdział II