Sejm Wielki (lub Sejm Czteroletni) – zwołany przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego 6 października 1788 roku. Poprzedzony wyborami posłów, miał na celu odrodzenie i unowocześnienie Rzeczpospolitej zagrożonej przez mocnych i agresywnych sąsiadów oraz wewnętrzne spory polityczne. Potockiego wybrano na posła Wielkopolski, ale nie odegrał w tym zgromadzeniu znaczącej roli. Sejm podjął wiele ważnych decyzji ustrojowych, ich ukoronowaniem była konstytucja uchwalona 3 maja 1791 roku – pierwszy tego rodzaju akt w Europie, świadczący o zwycięstwie obozu reformatorskiego. Jednak wobec niekorzystnej dla kraju sytuacji międzynarodowej konstytucja przetrwała niecałe piętnaście miesięcy, po czym została obalona podczas konfederacji targowickiej i wojskowej interwencji Rosji. Zdarzenia te doprowadziły do drugiego rozbioru Polski latem 1792 roku. Rozwiązany wówczas Sejm Wielki postrzega się jednak jako najwyższe osiągnięcie polityczno-społeczne oświecenia stanisławowskiego.

Patrz rozdział VII